H ελληνική πολιτική τάξη είναι γεμάτη «καλά παιδιά» απέναντι στην Ουάσιγκτον. Καραμανλής, Παπανδρέου και Μπακογιάννη δεν φημίζονται για τον αντι-αμερικανισμό τους

«TI μου λέτε τώρα; H Ελλάδα στο βάθος του βάθους είναι χώρα Ατλαντιστική!». Το έλεγε κατ' ιδίαν την προηγούμενη εβδομάδα Ευρωπαίος πολιτικός που βρέθηκε στην Αθήνα. Δεν περιόριζε μάλιστα την κρίση αυτή στη διακυβέρνηση Καραμανλή. Αλλά την επεξέτεινε και στην οκταετία Σημίτη.

H εκτίμηση ότι «η Αθήνα βάζει πρώτα από όλα την Ουάσιγκτον» είναι θέση του Και ντ'Ορσέ - δηλαδή του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών - εδώ και χρόνια. Από την άλλη πλευρά της Μάγχης, το Λονδίνο μπορεί να επιδίδεται σε μόνιμες διπλωματικές δολοπλοκίες κατά της Αθήνας, αλλά τα πράγματα στις ελληνο-βρετανικές σχέσεις δεν είναι και τόσο άσχημα. Τούτο δεν φάνηκε μόνο στην καλή χημεία του Πέτρου Μολυβιάτη με τον Τζακ Στρο, αλλά και στο γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή δεν υπέφερε και τόσο κατά το εξάμηνο της βρετανικής προεδρίας.

Ο ευρωπαϊσμός της Αθήνας δεν αμφισβητείται - έστω κι αν η δόση έχει μειωθεί με το πέρασμα της εξουσίας από τον Σημίτη στον Καραμανλή. Ωστόσο, σε όλες τις κρίσιμες επιλογές της - στις Βρυξέλλες, τα ελληνοτουρκικά ή την Κύπρο - η Αθήνα λαμβάνει σοβαρά - «καθοριστικά» λένε οι Ευρωπαίοι - υπ' όψιν την παράμετρο Ουάσιγκτον.

«ΔΩΡΑΚΙ». Οι αφανείς πτυχές της εξάρθρωσης της ελληνικής τρομοκρατίας από την κυβέρνηση Σημίτη και η αγγλο-αμερικανοποίηση της ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων έδωσαν άλλο βάθος στις σχέσεις με τους Αμερικανούς. Τα F-16 ήταν «δωράκι». Και τα ολίγα αποκαλυφθέντα περί Πακιστανών επιβεβαίωσαν ότι η συνεργασία σε θέματα ασφάλειας συνεχίζεται.

H ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινή γνώμη παραμένει έξαλλα αντι-αμερικανική σε ποσοστό άνω του 80%. H ελληνική πολιτική τάξη όμως είναι γεμάτη «καλά παιδιά» απέναντι στην Ουάσιγκτον. Καραμανλής, Παπανδρέου και Μπακογιάννη δεν φημίζονται ακριβώς για τον αντι-αμερικανισμό τους. Από τις ηγεσίες και κάτω οι προσκλήσεις στα τραπέζια των εκάστοτε πρέσβεων είναι περιζήτητες.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορεί να έβγαλε τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ σε μια κίνηση γκωλικού χαρακτήρα τη δεκαετία του '70. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου να έκανε τον αντι-αμερικανισμό συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80. Σήμερα δεν υπάρχουν όμως θαυμαστές του Ούγκο Τσάβεζ μεταξύ των Ελλήνων πολιτικών. Ο τελευταίος που έπαιξε το χαρτί του αντι-αμερικανισμού ήταν ο Κώστας Λαλιώτης, όταν απήλθε το καλοκαίρι του 2003 από τη θέση του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ. Δεν το ξανάπαιξε όμως.

ΚΡΑΔΑΣΜΟΣ. Κυβερνητική πηγή παραδέχεται κατ' ιδίαν ότι η ιστορία των υποκλοπών ήταν ένας κραδασμός στις σχέσεις Αθήνας-Ουάσιγκτον. Κραδασμός δυνατός, αλλά στιγμιαίος. Γιατί; Διότι απορροφήθηκε από το μπετόν των ελληνο-αμερικανικών σχέσεων. Πιθανώς οι Αμερικανοί να μην είναι ευχαριστημένοι από τους χειρισμούς και, κυρίως, από το μπρίφινγκ Ρουσόπουλου-Βουλγαράκη-Παπαληγούρα. H Ουάσιγκτον όμως δεν διαθέτει και πολύ μεγάλη ιδέα για τις ικανότητες της νυν ελληνικής κυβέρνησης, ενώ έχει από καιρό εκτιμήσει ότι ο προσανατολισμός του Καραμανλή και των ανθρώπων του είναι «ντομέστικ». Δηλαδή δίνουν προτεραιότητα στην εσωτερική πολιτική. Τούτο δεν αποκλείει καμία δυσάρεστη έκπληξη - όπως η αναγνώριση των Σκοπίων ως «Μακεδονία» τον Νοέμβριο του 2004 - από την πλευρά των Αμερικανών τους επόμενους μήνες. Θα είναι όμως κι αυτή μια ισχυρή δόνηση στο τσιμέντο.